Wee Viraporn | วีร์ วีรพร

โดเรมี

คุณเข้าร้านเทปครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?ร้านสุดท้ายที่คุณเข้าคือร้านอะไร?คุณซื้อ CD เพลงครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ และเป็นแผ่นของใคร?

คำถามเหล่านี้อาจจะตอบยากขึ้นเรื่อยๆ ในยุคที่หลายคนไม่ยอมเสียเงินซื้อเพลง และพฤติกรรมการซื้อเพลงไม่จำกัดอยู่แต่กับการจ่ายเงินเพื่อวัตถุที่จับต้องได้อีกต่อไป แม้แต่ตัวผมเองที่ยังซื้อเพลงฟังเป็นแผ่นอยู่ค่อนข้างสม่ำเสมอ เมื่อสำรวจความทรงจำของตัวเองก็พบว่าตลอดช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมา ตั้งแต่เริ่มฟังเพลงอย่างจริงจังในช่วงวัยรุ่น มีร้านเทป, ร้าน CD หลายร้านที่เคยได้อุดหนุนอยู่เรื่อยๆ ก่อนที่แต่ละร้านจะล้มหายตายจากกันไปตามเวลา แต่ไม่มีร้านไหนที่อยู่ในดวงใจเท่ากับร้าน “โดเรมี”

ก่อนที่ความทรงจำจะเลือนลางไปกว่านี้ ขอบันทึกเรื่องราวของชีวิตส่วนหนึ่งของผมกับร้านโดเรมีเอาไว้ที่นี่

ถ้าจำไม่ผิดผมรู้จักร้านโดเรมีประมาณปีพ.ศ. 2536 หรือ 2537 ในช่วงที่ต้องไปเรียนพิเศษที่สยาม ก่อนหน้านั้นมีเหตุการณ์สำคัญที่สุดเรื่องหนึ่งในชีวิตของผมเกิดขึ้น คือการค้นพบกรุเพลงยุค 70s ของคุณพ่อคุณแม่ในห้องเก็บของที่บ้าน อันเป็นตัวจุดชนวนความอยากรู้อยากเห็นให้เด็กชายวัยรุ่นคนหนึ่งได้ใช้เวลาในยุค 90 ฟังเพลงของยุค 70 มากกว่าเพลงที่เพื่อนรอบข้างชอบฟังกัน ซึ่งการค้นพบกรุเพลงครั้งนั้นคงผ่านเลยไป ถ้าผมไม่สามารถติดตามหาซื้อเพลงของศิลปินอีกหลายรายในยุคนั้นมาฟังเพิ่มเติมได้ สมัยนั้นร้าน CD ใหญ่ๆ ก็มี Tower Records บนสยามเซนเตอร์ แต่ร้านนั้นจะเน้น CD มากกว่าเทป เงินค่าขนมของผมในสมัยมัธยมปลายคงไม่สามารถซื้อ CD ซึ่งมีราคาปกเฉลี่ยอยู่ประมาณ 450 บาทได้บ่อยนัก จึงต้องอาศัยเทป ซึ่งราคาอยู่ประมาณ 90 บาท นั่นทำให้ผมต้องมาตามหาเทปที่ร้านโดเรมี

ตอนนั้นร้านโดเรมีเป็นห้องที่อยู่ในซอยข้างธนาคารกรุงเทพ เมื่อเดินเข้าไปจะพบกล่องเทปที่มีแต่ปกกองเป็นตั้งๆ (ยุคนั้นเทปยังเป็นใหญ่กว่า CD) แยกหมวดหมู่ตามประเภทดนตรี อัลบั้มของศิลปินคนเดียวกันจะถูกติดสกอตเทปไว้ด้วยกัน ศิลปินที่ผลงานเยอะๆ จะมีตั้งใหญ่มากจนน่าเกรงขาม เรียกว่าใครคิดจะมาเหมาเพลงทุกชุดของศิลปินสักรายหนึ่ง จะสามารถเห็นภาพรวมได้ทันที บางช่วงที่ผมตั้งใจจะ “ขุด” ศิลปินบางราย ก็จะเริ่มจากการหาข้อมูลว่ามีอัลบั้มไหนบ้างที่มีคุณค่า น่าฟัง น่าเก็บ น่าค้นหา แล้วไปซื้อเทปที่ร้านโดเรมี จำได้ว่าเทปม้วนแรกที่ซื้อที่ร้านโดเรมีเป็นผลงานของ Peter Gabriel ชุด So

จุดเด่นจริงๆ ของโดเรมีอยู่ที่คนขาย ผมเรียกเธอว่า “ป้าโดเรมี” หรือ “ป้า” มีเพื่อนหลายคนเรียกเธอด้วยชื่ออื่นๆ เช่น “เจ๊โด”, “ป้าโด” เป็นต้น ความน่าทึ่งของป้าโดเรมีคือ เธอจะรู้เรื่องเพลงทุกแนวที่คุณถาม และยังจำได้ด้วยว่าลูกค้าคนไหนชอบศิลปินคนไหน ตามสะสมเพลงของใครอยู่ พร้อมแนะนำได้อย่างฉับไว ดูไม่เข้ากับ look ของผู้หญิงที่แต่งตัวเหมือนคุณครูประชาบาลคนนี้เลย

หลังจากการซื้อเทปม้วนแรก ก็มีม้วนต่อๆ มา ผมวนเวียนกลับไปอุดหนุนร้านโดเรมีอย่างสม่ำเสมอ นอกจากซื้อเทปและ CD แล้ว บางทีก็ซื้อวีดีโอคอนเสิร์ต, ซื้อตั๋วคอนเสิร์ต เช่น คอนเสิร์ต ไอ.ซี.ยู. ของป้าง หลายครั้งผมเข้าไปขอโปสเตอร์นักร้องจากที่ร้าน บางอันต้องรอให้ป้าแกะลงมาก่อน ซึ่งแกก็จะเก็บไว้ให้เสมอ บางครั้งที่ไม่รู้จะซื้ออะไร หลังจากเดินวนรอบร้านแล้ว ก็ยืนคุยกับแกเฉยๆ เรื่องสัพเพเหระเป็นครั้งคราว ในที่สุดร้านโดเรมีก็กลายเป็นส่วนสำคัญของชีวิตม.ปลายของผมไป พร้อมๆ กับกับรถไมโครบัส สายป.อ.พ. 6 ที่นั่งไป-กลับ ระหว่างบ้านกับสยามเป็นประจำ จนเมื่อได้เข้าเรียนปริญญาตรีที่จุฬาฯ ในปี 2539 ก็มีเหตุให้เอาใจออกห่างจากร้านโดเรมีบ้าง เพราะหันไปปันใจให้แผงเทปที่สามย่านบ่อยขึ้น และบางครั้งก็ขึ้นรถกลับบ้านจากตรงจุฬาฯ โดยไม่ได้เดินผ่านมาถึงสยาม แต่ก็มีหลายครั้งที่เจอป้าโดเรมีบนรถเมล์ในช่วงสายๆ ก่อนจะแยกกันไป ผมเข้าเรียน ป้าไปเปิดร้าน

ผ่านมาถึงปี 2541 ตอนนั้นรถไฟฟ้า BTS ยังไม่เปิดให้บริการ ร้านโดเรมีย้ายมาอยู่ใกล้กับร้านข้าวมันไก่ ริมถนนใหญ่ ตีนสะพานบันไดเลื่อนที่เดินขึ้นรถไฟฟ้า ด้วยความที่ไม่รู้ว่า BTS จะฮิตขนาดไหน ผมถามป้าว่า “ย้ายมาตรงนี้ มีสะพานบังอย่างนี้ จะขายดีเหมือนเดิมไหมครับ?” ป้าตอบผมว่า “ถ้าเรายังเจอกันบ่อยเหมือนเดิมก็แปลว่ายังขายดีเหมือนเดิม” คำตอบอันกินใจนั้นทำให้ผมกลับไปอุดหนุนร้านโดเรมีบ่อยขึ้น ตอนนั้นผมชอบพูดติดตลกกับเพื่อนว่า “ถ้าไม่ได้ป้าโดเรมี ตอนม.ปลายเราคงเป็นเด็ก RS ไปแล้ว” (ใครจำได้ว่านักร้อง RS ช่วงปลายยุค 2530 แต่งตัวยังไงคงเข้าใจว่ามันน่ากลัวขนาดไหน)

หลังจากผมเรียนจบ BTS เปิดให้บริการและนำลูกค้ามาให้ร้านนี้มากขึ้น แต่ชีวิตผมก็มีเหตุให้ผ่านไปสยามน้อยลงเรื่อยๆ แต่ทุกครั้งที่แวะไปสยาม ผมจะหาเรื่องซื้ออะไรซักอย่างจากร้านโดเรมีเสมอ ตอนจะไปเรียนต่อก็ยังไปบอกป้า “น่าอิจฉานะ คงได้ดูคอนเสิร์ตดีๆ เยอะเลย” อีกครั้งทีคำพูดของป้าทำให้ผมแวะกลับไปที่ร้านโดเรมีอีกครั้งเมื่อกลับมาเยี่ยมบ้าน จนเมื่อเรียนจบกลับมาแล้วก็ต้องไปยืนเล่าเรื่องคอนเสิร์ตต่างๆ ที่ได้ดูตอนเรียนอยู่อังกฤษให้แกฟัง ทุกครั้งที่ผมกลับเข้าไปยืนในร้านโดเรมีจะรู้สึกเหมือนเวลาหยุดลงตอนที่ตัวเองยังอายุ 18 ปี และมีความกระตือรือล้นในการหาเพลงใหม่ๆ (หรือขุดเพลงเก่าๆ) ฟังอยู่

แต่ความจริงทุกอย่างก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา เมื่อยอดขาย CD เริ่มตกลงพร้อมกับการมาของ mp3 และ digital download สวนทางกับค่าเช่าของร้านที่ทำเลดีนี้ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ร้านโดเรมีปิดตัวลงไปช่วงหนึ่ง ก่อนจะกลับมาเปิดอีกครั้งโดยย้ายที่ตั้งไปอยู่ใกล้กับร้านจุฑารสจนถึงปัจจุบันนี้ นับๆ ดู ผมผูกพันกับร้านโดเรมีมาร่วม 15 ปีแล้ว นานกว่าเพื่อนส่วนใหญ่ที่ยังคบหาและพบเจอกันเป็นประจำในช่วงนี้ด้วยซ้ำ จำได้ว่ามีพี่ท่านหนึ่งที่รู้จักกัน แกอายุมากกว่าผมประมาณ 10 ปี เคยเล่าให้ฟังว่าซื้อเทปกับป้าโดเรมีมาตั้งแต่สมัยแกยังเรียนจุฬาฯ สรุปว่า ร้านโดเรมีอยู่คู่สยามสแควร์มาอย่างน้อยก็ยี่สิบกว่าปี เชื่อว่าคงมีอีกหลายคนที่มีชีวิตช่วงวัยรุ่นผูกพันกับร้านโดเรมี ไม่แน่… ผมอาจจะเคยเจอคุณผู้อ่านในร้านโดเรมีมาก่อนก็ได้

ทุกวันนี้เพลงบางแผ่นที่ซื้อจากโดเรมีถูกแปลงมาอยู่บน iPod แล้ว บ่อยครั้งที่อดีตเพลงโปรดที่ไม่ได้ฟังมานานหลายปีก็ถูกสุ่มขึ้นมาโดยบังเอิญ ภาพชีวิตในช่วงนั้นๆ ก็จะสว่างวาบกลับมาโดยมีเสียงเพลงแห่งยุคสมัยเป็น soundtrack มีหลายฉากเหลือเกินที่สวยงามได้เพราะเสียงเพลงจากร้านโดเรมี

“ร้านอื่นๆ ที่เคยฟู่ฟ่าสมัยก่อนก็เลิกไปหมดแล้วนะครับ มีแต่โดเรมีที่ยังอยู่”

“ก็คนอื่นเขามีทางเลือกอื่น ไปทำอย่างอื่นที่มันดีกว่านี้แล้วสิ”

“ลูกสาวป้าเรียนจบปีนี้ใช่ไหมครับ?”

“ใช่ค่ะ พรุ่งนี้จะปิดร้าน ไปงานรับปริญญาของลูก”

“ไม่เอาโปสเตอร์แล้วเหรอ ไม่ใช่เด็กวัยรุ่นแล้วสินะ”

“วันนี้จะฟังอะไรดีคะ”

ฯลฯ

ถึงวันนี้ ผมยังจำได้ว่าเข้าร้านเทปครั้งสุดท้ายเมื่อวันพฤหัสที่แล้ว ที่ร้านโดเรมีนี้เอง เพื่อซื้อแผ่น soundtrack ภาพยนตร์เรื่อง Slumdog Millionaire

Date: Tuesday, March 17th, 2009 at 06:36
Category: music, random thoughts • Tags: CD, music store, siam square
Feed: RSS 2.0 • Trackback: Trackback-URL